Լիլիթ Վարդանյանը երգչուհի է ու բանաստեղծական երկու ժողովածուների հեղինակ։ Նա երեք տասնամյակ առաջ է Հայաստանից գնացել նախ Գերմանիա, հետո՝ Իսրայել։ Ասում է, որ իր երգերը կարոտից ու վերադարձի ցանկությունից են ծնվում։
«Իսրայելյան հասարակությունում կայանալը բարդ է», – ասում է Լիլիթ Վարդանյանը և ավելացնում, որ այդ դժվարությունները ոչ միայն հայերի կամ այլազգիների, այլ նաև իսրայելցիների համար են:
«Նախորդ տարի մասնակցեցի իսրայելական հանրահայտ երգի մի մրցույթի, որտեղ հաղթող ճանաչվեցի : Դա մի մրցույթ էր, որտեղ ներկայացվում էր ազգային երգը՝ նորարար մոտեցմամբ», — ասում է երգչուհին:
Լիլիթ Վարդանյանը համոզմունքով և ափսոսանքով է խոսում անցած երեսուն տարիների մասին, որոնք անցկացրել է օտարության մեջ:
«Իմ տեղն իմ հայրենիքում էր, նրա լավ ու վատ օրերի հետ: Այս երևույթը՝ արտագաղթը, ինձ հետ չպետք է կատարվեր: Ես իմ հողի վրա պետք է ապրեի ու ստեղծագործեի: Իսկ ամենակարևորն այն է, որ հայ երեխան պետք է մեծանա իր հողի վրա ու իրեն հարազատ բարքերով»։
Ճակատագիր․ այսպես է օտարութան մեջ իր հայտնվելն անվանում Լիլիթ Վարդանյանը, որը երգում ու գրում է կարոտի, հայրենիքի ու վերադարձի մասին:
